W Bieszczadach żmije zygzakowate poszukują miejsc, w których spędzą zimę. “Zimują w jamach i norach na głębokości od pół do dwóch metrów pod powierzchnią ziemi” – wyjaśnił przyrodnik z Bieszczadzkiego Parku Narodowego Marek Holly.
Jak zaznaczył, “zwykle w październiku lub z początkiem listopada, gdy dzienne temperatury powietrza wynoszą mniej niż 5-7 stopni Celsjusza, żmije rozpoczynają poszukiwania miejsc odpowiednich do przezimowania”.
Jednak – podkreślił – “w zimową hibernację zapadną, kiedy temperatura spadnie poniżej zera”.
“Taka zimowa hibernacja w warunkach bieszczadzkich trwa przeważnie do końca marca lub nawet połowy kwietnia. W kryjówkach często zimują z innymi gatunkami gadów, np. jaszczurkami i zaskrońcami, a także płazami, m.in. ropuchą szarą, czy żabą trawną” – zauważył Holly.
Zwracają uwagę na wybór zimowisk; nory położone są z dala od miejsc okresowo zalewanych, koryt potoków i rzek.
Obok zaskrońca żmija zygzakowata należy do najczęściej spotykanych bieszczadzkich węży. Występują trzy odmiany barwne żmij: miedziano-brązowa, srebrzysta i czarna. Wszystkie mają jasnoczerwoną tęczówkę oka, przeciętą wąską, pionową źrenicą. Ważnymi cechami rozpoznawczymi są: zygzak na grzbiecie i znak przypominający “x” na trójkątnej głowie, wyraźne przewężenie szyjne, krępy tułów i krótki ogon.
Są to bardzo pożyteczne gady; tępią ogromną liczbę gryzoni. W Polsce podlegają całkowitej ochronie. (PAP)
